Learning to Feel Without Numbing

(Onder de Engelse tekst kun je dit blog in het Nederlands lezen)

As a little girl, I was quite shy. I had plenty of friends, but I dreaded having to answer a question in class. Just the thought of it would make me blush and feel nervous. Still, I got by, using cheerfulness and humor as my secret weapons. But some situations remained hard.

When I was about fifteen or sixteen and had my first beer, it felt like a revelation. My self-consciousness melted away. Social situations became easier, lighter. No more nerves, no more panic. Alcohol, that well-known social lubricant, worked perfectly for me.

Over time, drinking became my way of coping. Not to get drunk, and not because I needed it every day, but because it made things easier. I was what you might call a grey area drinker, I didn’t hit a rock bottom, but I also knew I wasn’t drinking only for fun anymore. I used it to unwind, to take the edge off, to avoid feeling too much.

Since I’ve stopped drinking, everything comes in more clearly.
Sharply.
Unfiltered.
It’s sometimes raw, uncomfortable, confronting, but also honest.

I used to think I was an extrovert. Maybe because I had forgotten how I was as a child. But now I know better.
I’m an introvert.
Not withdrawn, I can be enthusiastic, open, and joyful, but only when I feel safe. When I feel at ease, I’m free. In other situations, I hold back. My humor and lightness are still there, but they take effort. And sometimes, they’re out of reach.

When it gets too much, I disappear into my own bubble. I go quiet, I retreat, I seek rest. If there’s no space to do that, I get overwhelmed, flooded with feelings I don’t know where to put.

And yes, sometimes I still feel the urge to fall back on that familiar reflex: a few glasses of wine. For the temporary calm. For the shortcut.

But most of the time, I don’t.
Because now I know: whatever comes up belongs to me.
And it’s allowed to be here.
Without a filter. Without numbing.
With blushing, silence, hesitation, and everything that makes me me.

Now I’m learning how to actually deal with all those feelings and triggers.
By pausing and noticing what’s really going on inside.
By taking a walk. Or sitting still for a moment.
By learning to say no to social activities that don’t fit me.
By listening to myself more closely.

It’s not always easy.
But it is real.
And that’s something no glass has ever given me.

Als klein meisje was ik behoorlijk verlegen. Ik had genoeg vriendjes en vriendinnetjes, maar in de klas vond ik het vreselijk als ik een vraag moest beantwoorden. Alleen al bij de gedachte begon ik te blozen en voelde ik de zenuwen opkomen. Toch sloeg ik me er aardig doorheen, met vrolijkheid en humor als mijn geheime wapens. Maar sommige situaties bleven lastig.

Toen ik een jaar of vijftien, zestien was en voor het eerst een biertje dronk, voelde dat als een openbaring. Mijn onzekerheid verdween als sneeuw voor de zon. Sociale situaties werden makkelijker, luchtiger. Geen zenuwen meer, geen paniek. Alcohol, dat bekende sociale smeermiddel, werkte perfect voor mij.

In de jaren daarna werd alcohol steeds meer een manier om met dingen om te gaan. Niet om dronken te worden, en ik had het ook niet dagelijks nodig, maar het maakte dingen makkelijker. Ik was wat je noemt een grey area drinker, ik had geen dieptepunt, maar ik dronk ook niet meer alleen ‘voor de gezelligheid’. Ik gebruikte alcohol om tot rust te komen, om spanningen te dempen, om niet te veel te hoeven voelen.

Sinds ik gestopt ben met drinken, komt alles veel sterker binnen.
Scherp.
Ongefilterd.
Soms rauw, ongemakkelijk, confronterend maar ook eerlijk.

Ik dacht altijd dat ik een extrovert was. Misschien omdat ik vergeten was hoe ik vroeger was. Maar nu weet ik beter.
Ik ben introvert.
Niet afstandelijk, ik kan enthousiast, open en vrolijk zijn, maar alleen als ik me veilig voel. Als ik op mijn gemak ben, ben ik vrij. In andere situaties blijf ik op de vlakte. Mijn humor en lichtheid zijn er nog steeds, maar ze kosten energie. En soms lukt het gewoon niet.

Als het me te veel wordt, trek ik me terug. In mijn eigen bubbel. Dan word ik stil, zoek ik rust. Als die ruimte er niet is, raak ik overprikkeld, vol gevoelens waar ik op dat moment geen kant mee op kan.

En ja, soms voel ik dan nog de neiging om terug te grijpen naar dat oude reflex: een paar glazen wijn. Voor even rust. Voor de snelle oplossing.

Maar meestal doe ik het niet.
Omdat ik weet: wat nu binnenkomt, hoort bij mij.
Het mag er zijn.
Zonder filter. Zonder verdoving.
Met blozen, stilte, twijfel en alles wat mij ik maakt.

En nu ben ik aan het leren hoe ik wel met die gevoelens en prikkels om kan gaan.
Door even te pauzeren en te voelen wat er eigenlijk aan de hand is.
Door een wandeling te maken. Of juist even stil te zitten.
Door “nee” te leren zeggen tegen sociale activiteiten die niet bij me passen.
Door steeds beter naar mezelf te luisteren. 

Het is niet altijd makkelijk.
Maar het is wél echt.
En dat is iets wat geen enkel glas mij ooit heeft kunnen geven.