Self-Development: Inspiring or Tiring?

(onder de Engelse tekst kun je dit blog in het Nederlands lezen)

We live in a time where, for the most part, life is pretty good. A roof over our heads, food in the fridge, a safe existence. If we look at Maslow’s pyramid, we’re almost at the very top. That place where “self-actualization” awaits us, shining like the ultimate promise of happiness.

And so, we do what modern people do: we read books about trauma, listen to podcasts on self-growth, follow courses on mindfulness and psychology. Everything must be felt, processed, and understood. We analyze ourselves and our relationships as if we’re writing an endless thesis.

I know all about it. In the past few years, I’ve immersed myself deeply in this subject. Courses, books, podcasts, I devoured them. And honestly? They’ve given me a lot. At the same time, I’ve noticed how easily it can tip over. The more you learn, the more surfaces. And suddenly, even a quiet evening on the couch isn’t simply relaxing anymore, it feels like a missed opportunity to “work on your inner child.”

Partners and family members get dragged into it too: suddenly they’re expected to join in with all that feeling, talking, healing, and analyzing. And truthfully… not everyone is always up for that.

Maybe we’re setting the bar way too high. Maybe it’s not necessary to understand everything, process everything, and always share everything. Maybe happiness is sometimes simply… not thinking. Just taking a walk. Drinking a cup of tea. A hug without words or playing with the dog.

Self-development can be wonderful, but maybe the greatest growth lies in the freedom to let it go once in a while.

And you? Are you already close to graduating in Self-Help & Inner Work, or do you secretly also think sometimes: “Just give me a cup of tea and a good movie”? 😉

We leven in een tijd waarin we het eigenlijk allemaal best goed hebben. Het dak boven ons hoofd, eten in de koelkast, een veilig bestaan. Als we naar de piramide van Maslow kijken, zitten we zo goed als aan de top. Daar waar “zelfontplooiing” op ons wacht, stralend als de ultieme belofte van geluk.

En dus doen we wat moderne mensen doen: we lezen boeken over trauma’s, luisteren podcasts over zelfontwikkeling, volgen cursussen over mindfulness en psychologie. Alles moet gevoeld, verwerkt en begrepen worden. We analyseren onszelf én onze relaties alsof we een nooit eindigende scriptie schrijven.

Ik weet er zelf alles van. De afgelopen jaren heb ik me enorm verdiept in dit onderwerp. Cursussen, boeken, podcasts, ik heb ze verslonden. En eerlijk is eerlijk: het heeft me heel veel gebracht. Tegelijkertijd merk ik ook hoe makkelijk het kan doorslaan. Hoe meer je leert, hoe meer er bovenkomt. En dan blijkt dat zelfs een rustige avond op de bank niet meer gewoon ontspannen is, maar een gemiste kans om “aan je inner child te werken”.

Partners en familieleden krijgen er ook een flinke klus bij: ineens moeten ze meebewegen in al dat voelen, praten, helen en analyseren. En eerlijk… niet iedereen staat daar altijd op te wachten.

Misschien leggen we de lat wel veel te hoog. Misschien is het helemaal niet nodig om alles te begrijpen, alles te verwerken en alles altijd maar te delen. Misschien is geluk soms juist… níet denken. Gewoon een wandeling maken. Een kop thee drinken. Een knuffel zonder woorden of even spelen met de hond.

Zelfontwikkeling kan prachtig zijn, maar misschien zit de grootste groei juist in de vrijheid om het af en toe los te laten.

En jij? Ben je al bijna afgestudeerd in Zelfhulp & Innerlijk Werk, of denk je stiekem ook weleens: “Laat mij maar gewoon een kop thee en een goede film”? 😉