The Art of Doing Less (for others)

Keeping up appearances is exhausting….. just ask Hyacinth Bucket!

(Onder de Engelse tekst kun je deze blog in het Nederlands lezen)

The other day I was reading A Simpler Life by The School of Life, and it struck a nerve. A good one. One of those truths that quietly taps you on the shoulder and says, “Hey… you might want to take a look at this.”

It made me realize how often we do things not for ourselves, but for others. Not out of love or generosity, which are beautiful things, but out of habit, pressure, or the silent need to impress. We dress to look successful, serve elaborate dinners to look accomplished, and decorate our homes to look like we have it all together. We post, scroll, and hustle, not always because we want to, but because we think we should.

And it’s exhausting.

What if we gave ourselves permission to stop?

Stop dressing for trends, and start dressing for comfort.
Stop working to impress our parents, and start building a life that lights us up.
Stop pretending to like things we don’t, just to seem cultured, clever, or deep.

The truth is, all this pretending comes with a cost. When we’re not living in alignment with who we really are, there’s a kind of emptiness that creeps in. And to fill it, we reach for quick fixes: more stuff, more screen time, more snacks, more wine. Little hits of dopamine to make up for the joy that’s missing.

But the antidote isn’t more, it’s less.

Less performing. Less perfecting. Less pleasing.

And more of the real things: slow walks in nature. Honest conversations. Meals that are simple but shared. Clothes you can breathe in. Art that makes you feel something, even if no one else gets it.

A simpler life isn’t about deprivation. It’s about coming home to yourself.

This idea made me think of my mother. She always encouraged my siblings and me to do what would make us happy. She meant it from the heart, and she gave us a lot of freedom. But there was one unspoken condition: whatever you do, make sure the people in town don’t talk about it.

She used to say in Dutch: Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.
Which roughly means: Just be normal, that’s already crazy enough.

That sentence is still engraved in my head. I never wanted to disappoint her, so I kept certain parts of myself tucked away. For example, I never told her I got a tattoo. I never dared to sing in a band — something I only started doing recently — because I worried it would be “too crazy,” and that people might laugh.

I don’t have regrets, but sometimes I do wish I had given myself permission to do those things sooner. Not to shock anyone, not to rebel, just to be more me.

So here’s a thought:
What’s one thing you’re doing just to keep up appearances, and what would it feel like to let it go?

This isn’t about changing everything overnight. It’s about choosing, just once, to do something because you want to.

That’s where change begins.
It’s time 2 take the jump, even if it’s a small one.

Laatst las ik het boek A Simpler Life van The School of Life en het raakte iets in me. Op een goede manier. Zo’n waarheid die zachtjes op je schouder tikt en zegt: “Hé... misschien is het tijd om hier eens naar te kijken.”

Het deed me beseffen hoe vaak we dingen doen niet voor onszelf, maar voor anderen. Niet uit liefde of vrijgevigheid, wat juist mooi is, maar uit gewoonte, druk, of de stille behoefte om indruk te maken. We kleden ons om er succesvol uit te zien, koken uitgebreide diners om onszelf te bewijzen, en richten ons huis in alsof we alles perfect op orde hebben. We posten, scrollen en haasten ons, niet altijd omdat we dat willen — maar omdat we denken dat het zo hoort.

En dat is vermoeiend.

Wat als we onszelf toestemming geven om te stoppen?

Stoppen met ons kleden volgens de mode, en beginnen met ons kleden voor comfort.
Stoppen met werken om onze ouders trots te maken, en beginnen met het bouwen van een leven waar wij blij van worden.
Stoppen met doen alsof we dingen leuk vinden, alleen maar om slim of interessant over te komen.

Want al dat doen alsof heeft een prijs. Als we niet in lijn leven met wie we echt zijn, sluipt er een soort leegte naar binnen. En om die op te vullen, grijpen we naar snelle oplossingen: meer spullen, meer schermtijd, meer snacks, meer wijn. Kleine dopamineshotjes als pleister op een gemis aan echte vreugde.

Maar het medicijn is niet méér, het is minder.

Minder presteren. Minder perfectioneren. Minder pleasen.

En juist méér van het echte: langzame wandelingen in de natuur. Eerlijke gesprekken. Simpele maaltijden die je samen eet. Kleding waarin je kunt ademen. Kunst die jou iets laat voelen, ook al snapt niemand anders het.

Een eenvoudiger leven is geen opgave. Het is een manier om thuis te komen bij jezelf.

Deze gedachte bracht me bij mijn moeder. Ze moedigde mij en mijn broers en zussen altijd aan om te doen waar we gelukkig van werden. En dat was oprecht en lief bedoeld. Maar er zat wel een onuitgesproken voorwaarde aan vast: doe vooral niets waardoor ‘de mensen in het dorp’ zouden gaan praten.

Ze zei vaak: Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.

Die zin zit nog steeds in mijn hoofd gegrift. Ik wilde haar nooit teleurstellen, dus hield ik bepaalde dingen maar voor mezelf. Ik vertelde haar nooit dat ik een tattoo had. Ik durfde nooit in een band te gaan zingen — iets wat ik pas recent ben gaan doen — omdat ik dacht dat het te gek was, en mensen me zouden uitlachen.

Ik heb geen spijt, maar soms wou ik dat ik mezelf eerder toestemming had gegeven om dit soort dingen te doen. Niet om te shockeren. Niet uit rebellie. Gewoon om meer mijzelf te zijn.

Dus hier is een gedachte:
Wat is één ding dat jij doet om de schijn op te houden en hoe zou het voelen om dat los te laten?

Je hoeft niet alles in één keer te veranderen. Maar kies vandaag eens iets omdat jij het wil.

Daar begint verandering.
Time 2 Take the Jump, ook al is ’ie klein.